schobbejak

Er was een tijd dat ik veel wijsheden opschreef in een schrift. Om ze te bewaren, te koesteren en er af en toe mee uit te pakken. Ik omhulde me met woorden van goud als een schitterende jas waarin ikzelf verdween. Een tweede mijmering is dat ik vandaag, als oudere mens, bij het herlezen van dat schriftje, pas nu een beetje kan zien wat ik toen niet zag. Het is alsof toen een bel hoorde luiden maar nooit op zoek ging naar de klok. Vandaag heb ik meer tijd en elke quote is een nieuw avontuur. Als mens en verteller. Bijvoorbeeld deze: “I hate endings. Just detest them. Beginnings are…

Gisteren zag ik mezelf spiegelen, dankzij een flintertje zon, in het water van een gezwollen rivier. Een silhouet in de stroom. Me laten meedrijven, is dat het lot van ouder worden? Dacht ik toen. Niet meer zwemmen? Het water laten beslissen en van het landschap genieten? Geen doel meer hebben?Waarom vertel ik?Er zijn talloze antwoorden vanuit verschillende perspectieven en hebben vooral te maken met de vertellers die erover reflecteren. De mens, het doel, de weg. Waarom vertelde ik tien jaar geleden? Twintig jaar geleden. Dertig? Serieuze en vooral eindeloze gesprekken waarin ik driftig meepraatte. Met een opinie en donderende woorden. De missie! De weg (the queeste weet je wel) Het…